Τα πρώτα καροτσάκια δεν είχαν τίποτε κοινό με τα σύγχρονα μοντέλα υψηλής τεχνολογίας. Στην αρχή τα τραβούσαν αντί να τα σπρώχνουν. Αποτελούνταν από ένα καλάθι και ένα πλαίσιο με λαβή ώθησης. Τα πρώτα ωθούμενα καροτσάκια κατασκευάστηκαν γύρω στο 1870. Πρωτοπόροι στην ανάπτυξη των παιδικών καροτσιών στην Ευρώπη ήταν η Γερμανία και η Αγγλία.
Στην Αγγλία, ο Charles Burton ίδρυσε το 1852 ένα μικρό εργοστάσιο κατοχυρώνοντας δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το πρώτο “παιδικό όχημα μεταφοράς”, το οποίο, ωστόσο, έμοιαζε περισσότερο με ένα σύγχρονο αγωνιστικό αμάξι και δεν ήταν κατάλληλο για τα βρέφη. Η βασίλισσα της Αγγλίας Βικτόρια ενθουσιάστηκε με τα νέα βρεφικά οχήματα και παρήγγειλε αμέσως αρκετά μοντέλα, επιβάλλοντας έτσι μια νέα μόδα στην αγγλική υψηλή κοινωνία. Το παράδειγμά της ακολούθησε ολόκληρη η αγγλική ανώτερη τάξη, κι έτσι η ζήτηση αυξανόταν συνεχώς.
Αλλά και στην αυλή της Ισπανίδας βασίλισσας Ισαβέλλας λέγεται ότι χρησιμοποιούσαν αυτά τα μοντέρνα μέσα μεταφοράς των παιδιών. Ωστόσο, τα δείγματα εκείνης της εποχής δεν είχαν τίποτε κοινό με τα σύγχρονα πολυλειτουργικά καροτσάκια.
Στη Γερμανία, ο κατασκευαστής αμαξιών Ernst Albert Naether από το Zeitz ήταν ο πρώτος που κατασκεύασε ένα συρόμενο παιδικό καροτσάκι. Σύντομα, η πόλη του Zeitz έγινε το επίκεντρο της ευρωπαϊκής παραγωγής παιδικών καροτσιών και η έδρα πολλών παρόμοιων εταιρειών.
Κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, η μαζική παραγωγή επιταχύνθηκε και τα παιδικά καροτσάκια κατασκευάζονταν πλέον με χαμηλό κόστος. Οι μεγάλοι, ψηλοί τροχοί συρρικνώθηκαν και έγιναν μικρότεροι. Τα βαθιά καροτσάκια κατασκευάζονταν από καλάμι, ξύλο ή χάλυβα. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε προσωρινά πεπιεσμένο χαρτί λόγω έλλειψης πρώτων υλών.
Κατά τη δεκαετία του 1970, οι κατασκευαστές τοποθέτησαν για πρώτη φορά επένδυση στο κάθισμα του μωρού. Έως τότε, το κάθισμα αποτελείτο μόνον από φύλλο και δέρμα. Η εξέλιξη του παιδικού καροτσιού άλλαξε και πάλι πορεία, καθώς στη μεταφορά του παιδιού προστέθηκαν και άλλες ανάγκες.